پشت در بال و پَرم آتش گرفت

سوختم پا تا سرم، آتش گرفت

با گُلت، سیلی نمی دانی چه کرد

پلک چشمانِ تَرَم آتش گرفت

دست آن نامرد، داغ کینه بود

بعد ضربه معجرم آتش گرفت

گرمِ عشقت بودم از خود بی خبر

بین شعله پیکرم آتش گرفت

نوشته شده در سه شنبه 91 اردیبهشت 5ساعت ساعت 11:38 صبح توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید